War Games

War Games is geschreven door Leo Murray, het pseudoniem van een praktiserend psycholoog, die gespecialiseerd is in militaire zaken. Het boek is zijn poging om inzicht te geven in de tactische psychologie bij het gevecht. Het tracht een antwoord te geven op de vraag waarom mensen wel en niet vechten. Hierbij gaat het niet per se om de eigen zijde harder te laten vechten, maar vooral hoe de tegenstander kan worden verslagen door hem te laten stoppen met vechten. Het boek, voorheen gepubliceerd als Brains and Bullets, gaat in op de basiscomponenten van tactische psychologie en de effecten daarvan. Dit alles is gebaseerd op een aanzienlijke hoeveelheid onderzoek. Het is gebaseerd op bewezen psychologische feiten, studies en interviews van militairen in gevecht en trainingen en onderzoek naar het effect van direct en indirect vuur.

Het boek kan ingedeeld worden in drie door elkaar lopende verhaallijnen. De eerste bestaat uit een verzameling ooggetuigeverslagen van mensen die hebben gevochten en de psychologische effecten die zij daarbij in het gevecht hebben ervaren. De voorbeelden variëren van de Napoleontische oorlogen tot aan de operaties in Afghanistan. Elk hoofdstuk begint ermee en daardoor wordt de toon gezet voor de verschillende aspecten die in de tweede verhaallijn worden besproken. Deze verhaallijn vertelt de wetenschap van tactische psychologie en vormt de kern van het boek. De verhalen uit het eerste deel worden geanalyseerd en verklaard. Waar nodig worden andere voorbeelden aangehaald om aan te tonen dat het algemene effecten zijn in plaats van een incident. Het derde deel vertelt het verhaal van de auteur, hoe de tactische psychologie maar geen voet aan de grond krijgt in de Britse krijgsmacht en beschrijft hoe het boek uiteindelijk tot stand is gekomen. Ook is hier de verklaring te vinden waarom de auteur gebruikt maakt van een pseudoniem.

De auteur begint met het beschrijven waarom mensen elkaar niet graag doden en waarom we zo denken. Vervolgens beschrijft hij de menselijke reacties op stress. Naast de welbekende fight en flight, is er freezing en fuzzing. Dit woord laat zich het beste beschrijven als zichzelf met iets bezighouden. Aansluitend worden de psychologische redenen toegelicht en wordt er verteld wat dit kan betekenen tijdens een gevecht. De reacties hangen samen met wat een militair ertoe beweegt om te vechten: cohesie, dwang, leiderschap, weapons-pull en de individuele keuze voor wat ‘het laatste veilige moment’ is, of om dat juist niet te doen: weapon-push, verwarring en cohesie. Elk aspect wordt in het boek toegelicht. Het geheel leidt tot een duidelijk logisch proces dat tactisch kan worden toegepast.

Murray geeft aan dat de beste optie is om de vijand gevangen te nemen. De op één na beste optie is om de vijand zich te laten terugtrekken en de slechtste optie is om de vijand te doden, hoewel dit soms noodzakelijk is. Zodra de vijand begrijpt dat hij zich kan overgeven en daarna correct zal worden behandeld, begint over het algemeen de capitulatie vanzelf te komen. De overgave kan worden bereikt door verwarring te verminderen en de vijand een duidelijke keuze te geven. Een tactiek die keer op keer succesvol in de Tweede Wereldoorlog (WO II) werd toegepast, was het duidelijk presenteren van een ‘stok’, bijvoorbeeld een demonstratie van de op een tank gemonteerde vlammenwerper. Gelijktijdig wordt een ‘wortel’ gepresenteerd, bijvoorbeeld de infanterie waaraan men zich aan kan overgeven.

Murray: De beste optie is om de vijand gevangen te nemen

War Games gaat ook in op het effect van direct en indirect onderdrukkingsvuur en de effecten van flankerende aanvallen. Zo is een flankerende aanval zes keer effectiever dan een frontale aanval. Wanneer dit met snelheid en combined-arms wordt uitgevoerd blijkt dat de vijand stelselmatig wordt gebroken. Het boek is zeer bruikbaar voor iedere militair en met name commandanten. Het is toegankelijk en eenvoudig te volgen, doordat het in hapklare brokken wordt gepresenteerd. Het boek geeft inzicht en daarmee de mogelijkheid om tactisch voordeel te behalen door de vijand psychologisch aan te vallen. Dit is in lijn met de manoeuvrist approach. Dit is niet iets wat vanzelfsprekend is. Tactische psychologie is tijdens simulaties moeilijk na te bootsen. Als een oefenvijand wordt geflankeerd in een oefening, dan draait deze zich veelal om en vecht dan net zo hard door. In een daadwerkelijk gevecht zal dat dit veelal niet het geval zijn. Er zit dus een gat tussen realiteit en oefening. Een militair kan dus tijdens een oefening inzicht verkrijgen in de fysieke voordelen van een flankerende aanval, maar niet in de psychologische. Dit betekent dat de militair tijdens een daadwerkelijk gevecht zijn afwegingen vooral zal baseren op fysieke aspecten van het gevecht en niet op de psychologische effecten. Het boek geeft geen antwoord op de vraag hoe dit te trainen is, maar het geeft wel een praktische manier van denken om vijanden te verslaan.