Het vraagt een langetermijnvisie met een daaraan gepaard gaand investeringsplan dat niet afhankelijk is van de waan van de dag van parlementariërs of kranten. Een investeringsplan dat niet alleen over materieel gaat, maar ook voor de lange termijn in personeel investeert. Een eerlijke, vergelijkbare en uitlegbare functiewaardering als fundament, met daarop een solide bezoldigingsgebouw en een flexibel en op maatwerk gerichte HR-systematiek. Voldoende mogelijkheden om jezelf te ontwikkelen en in fase met de levensfase mogelijkheden om een goede balans tussen werk en privé te bewerkstelligen. Met de mogelijkheid om (tijdelijk) uit te stromen en van werk naar werk te gaan. Door deze elementen binnen de HR-systematiek zal het personeel dat binnenkomt ook willen blijven en zal defensie niet steeds de opgebouwde ervaring verliezen. Naast politieke moed vraagt het bestuurlijke moed. Bestuurlijke moed van de ambtelijke top van defensie om met de centrales aan tafel te gaan zitten en zaken open en eerlijk te bespreken, zonder informatie achter te houden en met het juiste mandaat. Het vraagt minstens evenveel bestuurlijke moed van de centrales om dat gesprek met defensie aan te gaan en gaande te houden, ook in moeilijke tijden. Het overlegmodel dat de afgelopen jaren is gehanteerd heeft niet opgeleverd wat het op had moeten leveren, tijd dus om het anders te doen. En om maar met een oneliner te eindigen, ik hoor vaak dat “hoop uitgestelde teleurstelling is.” Daarom hoop ik niet dat bovenstaande gaat gebeuren, maar beloof ik u dat we bij de GOV|MHB er alles aan zullen doen om het voor elkaar te krijgen.